Dick i Jane: Niezły ubaw/film/Dick+i+Jane%3A+Niez%C5%82y+ubaw-2005-1184392005
pressbook
Inne
STRESZCZENIE
W nowej komedii Columbia Pictures i Imagine Entertainment, Dick i Jane: Niezły Ubaw (Fun With Dick and Jane) w głównych rolach występują Jim Carrey oraz Téa Leoni. Lata ciężkiej pracy Dicka Harpera (Carrey) wreszcie przynoszą rezultaty, gdy bohater zostaje wiceprezesem firmy Globodyne, światowego lidera na rynku medialnym. Ale po zaledwie jednym dniu pracy Dicka na nowym stanowisku, firma Globodyne zostaje zniszczona przez konkurencję, a sam Dick zostaje na lodzie. Szybka zmiana fortuny nie pozwoliła Dickowi zaoszczędzić pieniędzy na czarną godzinę. Teraz, gdy nadeszły gorsze czasy, nasz bohater i jego kochająca żona Jane (Leoni) z przerażeniem obserwują, jak ich piękny dom, luksusowe samochody oraz ceniący prestiż przyjaciele ulatniają się jak kamfora. Dick, który zawsze postępował zgodnie z zasadami i ciężko pracował na dobrobyt swojej rodziny, nie jest przygotowany na rezygnację z amerykańskiego marzenia. Ucząc się od swojego skorumpowanego pracodawcy, Dick wpada na genialny pomysł: jeśli kradzież jest dobra dla jego szefa, powinna być dobra także dla niego. Korzystając ze swoich nowoodkrytych zdolności, Dick i Jane biorą zabawny odwet i dają nauczkę wielkiemu biznesowi. Columbia Pictures oraz Imagine Entertainment przedstawiają produkcję Briana Grazera / JC 23 Entertainment / Bart / Palevsky, Dick i Jane: Niezły Ubaw (Fun With Dick and Jane). W rolach głównych: Jim Carrey i Téa Leoni. W pozostałych rolach: Alec Baldwin i Richard Jenkins. Reżyseria: Dean Parisot. Scenariusz: Judd Apatow (Telemaniak – The Cable Guy) i Nicholas Stoller. Produkcja: Brian Grazer i Jim Carrey. Producenci wykonawczy: Peter Bart, Max Palevsky i Jane Bartelme. Zdjęcia: Jerzy Zieliński, ASC. Scenografia: Barry Robison. Montaż: Don Zimmerman, A. C. E.. Kostiumy: Julie Weiss. Muzyka: Theodore Shapiro.
MIŁOŚC, ŚMIECH I DROBNE KRADZIEŻE
Dick i Jane: Niezły Ubaw (Fun With Dick and Jane) to historia dwojga ludzi, którzy zatracają się w pogoni za ulotnym amerykańskim marzeniem. Życie nigdy nie było bardziej łaskawe dla Dicka (Carrey) i jego kochającej żony Jane (Téa Leoni) – jest to pewny znak, że teraz może być już tylko gorzej. Przez 15 lat Dick cierpliwie czekał na objęcie funkcji wiceprezesa Globodyne. Ten dzień wreszcie nadszedł. Jego szef, Jack McCallister (Alec Baldwin), w końcu awansuje Dicka, którego żona (Téa Leoni) decyduje się rzucić pracę w biurze podróży. Radość bohaterów nie trwa jednak zbyt długo. Globodyne i McCallister zostają wplątani w wielki skandal. Firma plajtuje, a Dick zostaje na lodzie, podczas gdy jego szef otrzymuje sowitą odprawę. Przez pewien czas Dick ma nadzieję na zatrudnienie u konkurencji. Niestety, na próżno. Pogrążony w długach, z komornikiem na karku, Dick próbuje znaleźć jakąkolwiek pracę. Najlepszą ofertą jest jedynie posada osoby witającej klientów w sklepie. Do pracy decyduje się powrócić także Jane. Udaje jej się wkręcić na występ jako instruktorce Tae Bo, ponadto próbuje zarobić jako królik doświadczalny, zgłaszając się do badań nad nową substancją o działaniu podobnym do botoksu. Dick i Jane czują, że nie są stworzeni do tych zajęć, a co gorsza, nie udaje im się wyjść z finansowych tarapatów. Tak więc, krok po kroku, muszą wyprzedawać swój wymarzony dobytek, a nawet ukochany telewizor plazmowy. Doprowadzony do ostateczności Dick postanawia odtworzyć choćby część swego dawnego życia i kradnie sąsiadom kawały trawnika, aby uzupełnić braki na swoim ogołoconym podwórku. W niedługim czasie, wraz z Jane rozpoczynają serię nocnych napadów, zostawiając swego 6-letniego syna Billy’ego pod opieką zaufanej niani Bianki. Przez pewien czas ekscytuje ich życie współczesnych Bonnie i Clyde’a. Ale wkrótce zdają sobie sprawę, że można kraść i kraść. I odkrywają, że szansą na powrót do dawnego życia jest naprawienie zła, jakie pozbawiony skrupułów szef Globodyne wyrządził Dickowi i jego współpracownikom. Nadszedł czas zapłaty.
ZOBACZ, JAK DICK I JANE KRADNĄ
Współpraca producenta Briana Grazera z supergwiazdą Jimem Carrey’em zawsze kończyła się sukcesem. Ich wspólne filmy, Kłamca, Kłamca (Liar, Liar) oraz Grinch: Świąt Nie Będzie (How The Grinch Stole Christmas) stały się wielkimi przebojami kasowymi. Od tamtej pory aktor i producent zawsze szukają okazji do wspólnej pracy. Carrey wraz ze swoimi managerami rozważał możliwość nakręcenia nowej wersji komedii Dick i Jane (Fun With Dick and Jane) z roku 1977, w której wystąpili Jane Fonda i George Segal. Carrey był przekonany, że temat filmu można odnieść do obecnych czasów – komedia familijna, opowiadająca o pułapkach, jakie niesie ze sobą pogoń za amerykańskim marzeniem oraz o chciwości wielkich korporacji. (Według najnowszych statystyk ekonomicznych, w ubiegłym pokoleniu dyrektor naczelny zarabiał 40 razy więcej niż szeregowy pracownik. Obecnie zarabia 400 razy więcej). „Pewnego dnia Jim powiedział mi o swoim pomyśle aktualizacji historii Dicka i Jane. Ta historia nie tylko ma wielki potencjał komediowy, ale wydaje się być wyjęta z nagłówków gazet”, zauważa Grazer. „Zapytał, czy chciałbym wyprodukować ten film. Aż podskoczyłem na krześle.” Temat filmu przedstawiony jest ze współczesnej perspektywy, ale odzwierciedla także wspaniałe komedie z lat 30., złotych czasów Hollywood. Carrey i Grazer uznali, że do projektu potrzebują reżysera, który będzie mógł wyważyć elementy komediowe, satyryczne, a także aspekty moralne. Zwrócili się do Deana Parisota, który wcześniej zręcznie połączył te składniki w nieoczekiwanym przeboju Kosmiczna Załoga (Galaxy Quest). Parisota ujęła struktura historii. „Mamy tutaj parę, która postępuje zgodnie z zasadami i której udaje się zgromadzić wszystkie przedmioty określające dobrobyt amerykańskiej rodziny”, mówi reżyser. „Ciężko na to pracowali, wspinając się po szczeblach drabiny awansu. Mają ślicznego synka, który uczy się w dobrej szkole, kupili wymarzony dom... Mają wszystko, o czym można zamarzyć. Na pewno są zadłużeni, co jest zupełnie normalne i z czym poradziliby sobie przy kolejnym awansie Dicka – co rzeczywiście ma miejsce, ale już po sześciu godzinach Dick traci wszystko, gdy jego firma plajtuje z wielkim hukiem. Na domiar złego, Jane zdążyła już odejść ze swojej pracy. Widzimy, jak stopniowo tracą cały swój dobytek. Nawet ich trawnik zostaje zajęty przez komornika.” Komediowy potencjał drzemiący w historii był zbyt dobry, żeby go przegapić, dodaje Parisot. „Wiedziałem, że niezwykle zabawnie będzie oglądać zemstę Dicka i Jane i ich pościg za korporacyjnym przestępcą, który doprowadził ich do bankructwa.” Do roli Jane filmowcy szukali aktorki, która byłaby w stanie dotrzymać kroku eklektycznemu i improwizacyjnemu stylowi gry Jima Carrey’a. „Chcieliśmy, aby między naszą aktorką i Jimem wytworzyła się prawdziwa chemia, tak, aby widzowie uwierzyli, że Dick i Jane od ponad dziesięciu lat są szczęśliwym, kochającym się małżeństwem.” „Téa była idealną kandydatką”, mówi Carrey. „Zauważyłem jej talent komediowy w filmie Igraszki z Losem (Flirting With Disaster) i pomyślałem, że jest świetna. To jedna z najlepszych współczesnych aktorek, jest energiczna, a jednocześnie krucha, poza tym jest seksowna i czarująca.” „W pracy z Jimem zdumiewające jest to, że moje zadanie polega na zorganizowaniu sceny, wycofaniu się i podziwianiu gry Jima”, mówi Parisot. „Zaangażowanie Téi, której udawało się dotrzymać Jimowi kroku w oryginalny i zabawny sposób, było strzałem w dziesiątkę. Okazali się świetną parą komików. Z przyjemnością obserwowałem, jak uzupełniają się nawzajem. Jim potrafi w nieoczekiwany sposób zatrzymać się i grać z zupełnie innej perspektywy, a Téa w lot pojmuje jego intencje. Gdy na nich patrzyłem, miałem wrażenie, że pracują razem od wielu lat.” Dla Leoni, film Dick i Jane: Niezły Ubaw (Fun With Dick and Jane) był błyskawicznym kursem w dziedzinie komedii improwizacyjnej. Leoni i Carrey spotkali się zaledwie na tydzień przed rozpoczęciem zdjęć, przez co nie mieli zbyt dużo czasu na próby. „Wpadłam w popłoch”, śmieje się aktorka. „Dla mnie rozpoczęcie zdjęć do filmu bez dłuższych prób jest jak pierwszy dzień w szkole, gdy ktoś mi mówi, że zapomniałam założyć spodenek. Ale było to ekscytujące doświadczenie.” Aktorka dodaje: „już pierwszego dnia pracy z Jimem udało nam się znaleźć wspólny język. To niesamowite znaleźć kogoś, z kim tak dobrze się pracuje.” Scena, w której Dick i Jane planują napad rabunkowy w przebraniach Sonny’ego i Cher należy do ulubionych scen Leoni. „Wprowadziliśmy do niej pewną szaloną zmianę. Pierwotnie to ja miałam być Cher”, tłumaczy aktorka, „ale Jim ma ponad 180 cm wzrostu, a więc zdecydowaliśmy, że on lepiej wypadnie w tej roli. Kostiumy przygotował dla nas Bob Mackie (projektant wielu strojów Sonny’ego i Cher). Stroje Sonny’ego pasowały na mnie jak ulał – nie potrzebowaliśmy żadnych poprawek.” Chemia, jaka wytworzyła się między Leoni i Carrey’em, pomogła w przedstawieniu rozbudzonego na nowo życia seksualnego pary, dodaje Parisot. „Kiedy zaczęli napadać na banki, spędzali razem mnóstwo czasu. Wspólnie robili coś szalonego i niezwykle ekscytującego. Czuli się z tego powodu winni, ale także podnieceni.” Grazer dodaje, „gdy Dick i Jane tracą wszystko, do ich życia zakrada się pustka. Znowu muszą znaleźć w sobie chęć do działania. Rozpoczęcie napadów na banki jest dla nim czymś w rodzaju bodźca o charakterze seksualnym, który dodaje im energii. Żyją chwilą obecną i nie rajcują ich jak dawniej plany zakupu drogiego samochodu czy gadającego tostera.” Twórcom filmu udało się pozyskać znakomitą obsadę ról drugoplanowych. Znaleźli się w niej m. in. Alec Baldwin oraz Richard Jenkins (Sześć Stóp Pod Ziemią – Six Feet Under). Angaż Aleca Baldwina był kluczem do przekonującego ukazania jednego z głównych punktów fabuły – łagodnego oblicza korupcji w wielkich korporacjach. Twórcy filmu potrzebowali aktora z wrodzoną powagą, który w wiarygodny sposób wcieli się w szefa potężnej firmy o miliardowych obrotach i będzie godnym przeciwnikiem bohatera Carrey’a. Carrey przyznaje: „Alec jest jednym z aktorów, z którymi zawsze chciałem współpracować. Do każdego swojego zadania wnosi wiele kreatywności i energii. Uwielbiałem go w roli gospodarza programu „Saturday Night Live”. Jestem fanem jego talentu komediowego od momentu, gdy zobaczyłem go w Miami Blues. Poza tym, jest bardzo przystojnym facetem, a ten jego zmysłowy głos!” Baldwin o swoim bohaterze: „Fascynująca jest historia faceta, którego pensja wynosi kilka milionów dolarów – w jego mniemaniu, kilka nędznych milionów – i którego fundusz reprezentacyjny jest tak ogromny, że gość nie musi nawet wydawać swoich pieniędzy. Dostaje także ogromny pakiet akcji. Przy tym wszystkim dochodzi jeszcze do wniosku, że przydałoby się okraść firmę z kolejnych kilkuset milionów. Taki styl życia jest napuszony i pozbawiony perspektyw. Kiedy zobaczyłem, że Dennis Koslowski (dyrektor koncernu Tyco International) ma stojak na parasole o wartości 6 tysięcy dolarów, pomyślałem, że cofamy się do czasów starożytnych Rzymian. To objaw bezguścia.” Baldwin zauważa, że w przemyśle filmowym pracuje niewielu ludzi, którzy potrafią dobrze nakręcić ten rodzaj komedii tak, aby nie wydawała się ona głupia lub zadufana w sobie. Jim jest najbardziej zabawnym człowiekiem w świecie filmu, nie tylko dlatego, że jest niezwykle inteligentny i całkowicie oddany swej pracy, ale również dlatego, że wkłada w nią wiele serca. Kolejnym ważnym tematem filmu jest ukazanie zachłanności wielkich korporacji, która osiągnęła już zatrważający poziom. W artykule magazynu Los Angeles Times „Nowa Klasa Kierownicza” z października 2004 można przeczytać: Gdyby średnie roczne wynagrodzenie szeregowych pracowników wzrastało od roku 1990 w tempie, w jakim wzrastają pensje kadry kierowniczej, przeciętny pracownik zarabiałby dziś około 75.000 dolarów. W rzeczywistości zarabia on jedynie 27.000 dolarów. W porównaniu z rokiem 1980 to niewielki wzrost, zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę inflację. Na początku lat 80. otwarte fundusze oraz inwestorzy instytucjonalni przejęli kontrolę nad dużymi pakietami akcji wielu firm, spodziewając się szybkiego zwrotu zainwestowanych środków. Zaczęli wywierać nacisk na zarządy spółek, które z kolei szukały pomocy na zewnątrz, w innych firmach. Owych ściągniętych z zewnątrz „wybawców” nęciły coraz wyższe odszkodowania oraz obietnice wysokiej odprawy w przypadku bankructwa firmy. „Dick i Jane to ofiary zachłanności wielkich korporacji. W przypadku plajty w ogromnych machinach najbardziej poszkodowane są małe trybiki, podczas gdy wyższe szczeble wychodzą bez szwanku”, twierdzi Parisot. „Ostatecznie zadaniem Dicka i Jane będzie obrona tych, dla których sytuacja przybrała najmniej korzystny obrót.” Podobieństwo między kradzieżami dokonywanymi przez Dicka i Jane a złodziejstwem szefów wielkich firm dostrzega też Carrey. Aktor nie usprawiedliwia postępowania swojego bohatera jako rekompensaty za lata lojalnej pracy. „Kradzieże dokonywane przed Dicka i Jane podyktowane są chęcią utrzymania dotychczasowej stopy życiowej, są one także formą buntu”, twierdzi Carrey. „Jack McCallister decyduje się na kradzież, bo chce dominować. Natomiast Dick chce zachować swój status materialny. Obaj liczą się z tym, jak są postrzegani przez innych. Obaj chcą sprawiać wrażenie zwycięzców.” Ale ostatecznie wszystko „obraca się przeciwko nim”, mówi Parisot. „Gdy wreszcie nadchodzi opamiętanie, zdają sobie sprawę, że najlepszym sposobem na odzyskanie tego, co stracili jest pomścić innych pracowników. Przecież oni także stracili wszystko, podczas gdy ich szef wyszedł bez szwanku, zachował swoje miliony i utrzymał swój wystawny styl życia.” „Stanowisko wiceprezesa, które Dick piastuje przez jeden dzień, to po prostu kolejna zabawka do kolekcji, niczym wymyślny toster czy nowy samochód. W mniemaniu Dicka takie rzeczy określają go jako człowieka sukcesu”, twierdzi Grazer. „Ciężkim ciosem jest dla Dicka utrata posady i jednoczesna świadomość, że jego zwierzchnicy są górą i nie tracą tego, co on. W końcu dochodzi do wniosku, że musi coś z tym zrobić. Ta decyzja nie tylko pomaga mu powrócić do dawnego życia i odzyskać rodzinę, pomaga także wielu jego współpracownikom, którzy podobnie jak Dick, stracili wszystko.” Film Dick i Jane: Niezły Ubaw nakręcony został w całości w Południowej Kalifornii. Zbudowano tam 12 domów, które tworzą sąsiedztwo posiadłości Dicka i Jane. Niegdyś mieścił się tam park rozrywki (zamknięto go pod koniec lat 80.). Znaczna część akcji rozgrywa się w domu Harperów, który posiada funkcjonalne wnętrza, podwórko i basen. Inne miejsca akcji to m. in. dom ojca Jane w Los Angeles – interesujący jest fakt, że wykorzystano go także w pierwszym filmie Carrey’a Raz Ugryziona (Once Bitten). Klub fitness, gdzie Jane „uczy” Tea Bo, mieści się na wzgórzach Woodland Fields w dolinie San Fernando, natomiast elegancka posiadłość Jacka McCallistera położona jest na wzgórzach nad Malibu.
OBSADA
JIM CARREY (Dick Harper) niedługo zagra w thrillerze psychologicznym New Line The Number 23, który wyreżyseruje Joel Schumacher. Kolejną produkcją z udziałem gwiazdora będzie komedia wytwórni 20th Century Fox Used Guys, gdzie zobaczymy także Bena Stillera. Ostatnio Carrey wystąpił w produkcjach: Lemony Snicket: Seria Niefortunnych Zdarzeń (Lemony Snicket’s A Series Of Unfortunate Events) jako Hrabia Olaf oraz w docenionym przez krytykę dramacie Zakochany Bez Pamięci (Eternal Sunshine of the Spotless Mind), gdzie partnerowała mu Kate Winslet. Wcześniej Carrey zagrał główną rolę w komedii Bruce Wszechmogący (Bruce Almighty), która na całym świecie zarobiła ponad 470 milionów dolarów i stała się jednym z najbardziej kasowych filmów roku 2003. Reżyserem filmu był Tom Shadyac, z którym Carrey miał już okazję pracować przy kręceniu obrazów: Ace Ventura: Psi Detektyw (Ace Ventura: Pet Detective) oraz Kłamca, Kłamca (Liar Liar). W 2000 Carrey zagrał główną rolę w największym przeboju kasowym roku, Grinch: Świąt Nie Będzie (How The Grinch Stole Christmas). Rola ta przyniosła mu nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora w musicalu lub komedii oraz nagrodę People’s Choice Award. Latem roku 2000 Carrey wystąpił w komedii romantycznej braci Petera i Bobby’ego Farrelly Ja, Irena i Ja (Me, Myself and Irene). Rola człowieka cierpiącego na rozdwojenie jaźni przyniosła aktorowi nominację do nagrody MTV. W tym samym roku za rolę komika Andy’ego Kaufmana w obrazie biograficznym Człowiek z Księżyca (Man on the Moon) Carrey otrzymał nagrodę Złoty Glob. Carrey’a wcześniej uhonorowano już Złotym Globem – za kreację w dobrze przyjętym przez krytykę filmie Truman Show (The Truman Show). Nominacje do Złotych Globów przyniosły aktorowi także role w filmach: Kłamca, Kłamca (Liar, Liar) oraz Maska (The Mask). Carrey urodził się 17 stycznia 1962 w Newmarket, Ontario w Kanadzie. Już w wieku trzech lat wiedział, że chce występować na scenie. Jako nastolatek wyjechał do Toronto, gdzie przyłączył się do klubu komediowego Yuk Yuks. W roku 1981 przeprowadził się do Los Angeles, a niedługo potem dostał rolę w serialu telewizji MTM „Duck Factory”. Serial pokazywano tylko przez kilkanaście tygodni, jednak rola Carrey’a utkwiła widzom w pamięci. W roku 1983 Carrey otrzymał rolę w filmie Raz Ugryziona (Once Bitten), gdzie partnerował Lauren Hutton. Później przyszły kreacje w obrazach: Peggy Sue Wyszła Za Mąż (Peggy Sue Got Married) Francisa Forda Coppoli oraz Ziemskie Dziewczyny Są Łatwe (Earth Girls Are Easy) z Geeną Davis. Rok 1988 przyniósł Carrey’owi niewielką, ale zapadającą w pamięć kreację gwiazdy rocka w filmie Clinta Eastwooda Pula Śmierci (The Dead Pool). W roku 1990 Carrey dołączył do obsady komediowego przeboju Fox Television „In Living Color” oraz zaprezentował własny program telewizyjny „Jim Carrey’s Unnatural Act”, który spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem. Sukcesem była także rola alkoholika w nominowanym do Nagrody Emmy filmie „Szokujące Wyznanie” („Doing Time On Marple Drive”). W roku 1994, po kilku sezonach spędzonych na planie serialu „In Living Color”, Carrey powrócił do filmu fabularnego, przyjmując tytułową rolę w produkcji Ace Ventura: Psi Detektyw (Ace Ventura: Pet Detective). Film uczynił go gwiazdą. Wielkim sukcesem okazał się także obraz Maska (The Mask), który w USA zarobił ponad 100 milionów dolarów. Niedługo potem Carrey wystąpił wraz z Jeffem Danielsem w przeboju komediowym braci Farrelly, Głupi i Głupszy (Dumb and Dumber). Rok 1995 przyniósł Carrey’owi rolę w filmie Batman Forever. Rok później aktor ponownie wcielił się w rolę nieustraszonego psiego detektywa w komedii Ace Ventura: Zew Natury (Ace Ventura: When Nature Calls), wystąpił także w filmie wytwórni Columbia Pictures Telemaniak (The Cable Guy). Kolejnym przebojem w filmografii Carrey’a był obraz Kłamca, Kłamca (Liar, Liar), który w USA przyniósł zyski w wysokości 180 milionów dolarów. TÉA LEONI (Jane Harper) to niezwykle wszechstronna aktorka, a także pełna wdzięku osoba. Niedawno można było oglądać ją u boku Adama Sandlera w filmie Jamesa L. Brooksa Trudne Słówka (Spanglish). Wystąpiła także w debiucie reżyserskim Davida Duchovny’ego, House of D. Leoni wyprodukuje i zagra jedną z głównych ról w komedii Miss Captivity, opowiadającej o więziennym konkursie piękności. W filmografii Leoni znalazły się ponadto obrazy: Ludzie, których Znam (The People I Know) z Alem Pacino i Kim Basinger, Koniec z Hollywood (Hollywood Ending) w reżyserii Woody’ego Allena oraz Park Jurajski 3 (Jurassic Park III). W roku 2000 Leoni wystąpiła u boku Nicolasa Cage’a w filmie Family Man (The Family Man). Obraz jest historią bankiera (Cage), który dla kariery rezygnuje z miłości. Téa Leoni wystąpiła także w jednym z największych przebojów roku 1998, Dzień Zagłady (Deep Impact) u boku Morgana Freemana i Vanessy Redgrave. Sławę przyniosła aktorce dobrze przyjęta przez krytykę rola w komedii „Naga Prawda” (The Naked Truth). Leoni wcieliła się w postać fotoreporterki, która zmuszona jest podjąć pracę dla brukowca jako paparazzi. Wcześniej aktorka zagrała ekstrawagancką piękność w serialu komediowym telewizji Fox „Flying Blind”. W roku 1996 Leoni znalazła się w obsadzie przeboju komediowego Flirting With Disaster (Igraszki z Losem), gdzie zagrali również Ben Stiller, Patricia Arquette, Mary Tyler Moore oraz George Segal. Urodzona w Nowym Jorku Leoni aktorstwem zainteresowała się dzięki swojej babci, która występowała na Broadway’u. Jednak Leoni nie od razu zdecydowała się na ten zawód. Studiowała antropologię i psychologię, mieszkała też przez pewien czas w Tokio i we Włoszech. Po powrocie do Nowego Jorku poszła na swoje pierwsze przesłuchanie. Udało jej się pokonać tysiące kandydatek z całego kraju i otrzymać pożądaną rolę w filmie „Angels ‘88”, telewizyjnej wersji „Aniołków Charliego”. Rola wiązała się z przeprowadzką do Los Angeles, gdzie Leoni zaczęła studiować aktorstwo. Niedługo potem artystka wystąpiła w filmach: Switch, Indian Love Story, Ich Własna Liga (A League of Their Own), Wyatt Earp oraz Bad Boys. Aktorka mieszka obecnie w Los Angeles. ALEC BALDWIN (Jack McCallister) jest najstarszym członkiem aktorskiego klanu, który tworzy wraz ze swymi braćmi: Danielem, Williamem i Stephenem. Urodzony 3 kwietnia 1958 Alec Baldwin wychowywał się w Massapequa w stanie Long Island, gdzie jego ojciec był nauczycielem w szkole średniej. Początkowo zamierzał studiować prawo, ale zdecydował się spróbować szczęścia w szkole aktorskiej. Został przyjęty i w roku 1979 rozpoczął naukę aktorstwa, a rok później otrzymał rolę w serialu telewizji NBC „The Doctors”. W aktorskim dorobku Baldwina znalazły się występy w teatrze, programie „Saturday Night Live”, przebojach kinowych, na Broadway’u oraz w produkcjach telewizyjnych. Na Broadway’u Baldwin zagrał m. in. w „Tramwaju Zwanym Pożądaniem” (A Streetcar Named Desire) Tennessee Williamsa, za co uhonorowano go nominacją do nagrody Tony. Za kreację w sztuce „Preludium Miłości” (Prelude to a Kiss) Craiga Lucasa aktor otrzymał nagrodę Obie Award. Baldwin ma na swoim koncie role w filmach: Polowanie na Czerwony Październik (The Hunt for Red October), Miami Blues, Preludium Miłości (Prelude to a Kiss), Malice, The Shadow, Glengarry Glen Ross, Więźniowie Nieba (Heaven’s Prisoners), Duchy Mississippi (Ghosts of Mississippi), Pearl Harbor oraz Kot (Cat in the Hat). W roku 2004 Baldwin otrzymał nominację do Oscara® dla najlepszego aktora drugoplanowego za kreację w filmie Wayne’a Kramera Cooler (The Cooler). Niedawno mogliśmy oglądać go w Aviatorze Martina Scorsese. Wkrótce zobaczymy go w obrazie Camerona Crowe’a Elizabethtown. Na premierę czekają kolejne filmy z udziałem aktora: The Departed Martina Scorsese, Running With Scissors, Lymelife oraz Mini’s First Time. Baldwin ma własną firmę producencką El Dorado Pictures, która była koproducentem filmu „Zeznanie” (The Confession), wyróżnionego w roku 2000 nagrodą Stowarzyszenia Scenarzystów za najlepszy scenariusz Davida Blacka. Obraz zrealizowała wytwórnia Cinemax. El Dorado Pictures uczestniczyło także w produkcji komedii Davida Mameta Hollywood Atakuje (State and Main) oraz Tożsamość Mordercy (Second Nature), gdzie wystąpił Powers Boothe. Baldwin aktywnie angażuje się w liczne akcje społeczne, dotyczące m. in. ochrony środowiska i zwierząt, wspierania rozwoju sztuki przez rząd, czy reformy finansów. Aktor ma córkę, Ireland Eliesse. RICHARD JENKINS (Frank Bascombe) znany jest widzom głównie z roli w popularnym serialu HBO „Sześć Stóp Pod Ziemią“ (Six Feet Under). Od czterech lat aktor wciela się tam w rolę nieżyjącej już głowy rodziny Fisher - Nathaniela Fishera, który jest już na tamtym świecie, ale wciąż powraca, by odwiedzić żonę i dzieci. W imponującym dorobku aktorskim Jenkinsa znalazły się ostatnio kreacje w filmach: Okrucieństwo Nie Do Przyjęcia (Intolerable Cruelty), I ♥ Huckabees, Fałszywa Dwunastka (Cheaper By The Dozen) oraz Zatańcz Ze Mną (Shall We Dance?). Aktor dwukrotnie miał okazję współpracować z braćmi Farrelly: przy realizacji filmu Sposób Na Blondynkę (There’s Something About Mary) oraz z Jimem Carrey’em przy obrazie Ja, Irena i Ja (Me, Myself and Irene). Z Téą Leoni Jenkins spotkał się wcześniej na planie filmu Igraszki z Losem (Flirting With Disaster), za który w 1996 roku otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award. Filmografię Jenkinsa uzupełniają obrazy: Ekipa Wyrzutków (The Mod Squad), O Czym Marzą Faceci (One Night at McCool’s), Władza Absolutna (Absolute Power), Indianin w Kredensie (The Indian and the Cupboard), Zagubieni w Raju (Trapped in Paradise), Dwa Miliony Dolarów Napiwku (It Could Happen To You), Skrawki Życia (How To Make an American Quilt) oraz Czarownice z Eastwick (The Witches of Eastwick). Na małym ekranie aktora można było oglądać w filmach: „Śmierć na Evereście” (Into Thin Air: Death on Everest), „Chłopcy z Sąsiedztwa” (The Boys Next Door) oraz „A Orkiestra Grała Dalej” (And The Band Played On).
TWÓRCY FILMU
DEAN PARISOT (Reżyseria) posiada niezwykły talent harmonijnego łączenia energii i humoru z ciekawymi postaciami i historiami. Jego komedie, poruszające kwestie społeczne, podbijają serca widzów. Swój komediowy talent Parisot wykorzystał w wielu projektach, zarówno na dużym, jak i na małym ekranie. Przed nakręceniem Dick i Jane: Niezły Ubaw (Fun With Dick and Jane) Parisot wyreżyserował komedię przygodową science-fiction Kosmiczna Załoga (Galaxy Quest) w roku 1999. Film, w którym wystąpili Tim Allen, Sigourney Weaver, Alan Rickman i Sam Rockwell, nieoczekiwanie stał się przebojem kasowym, przynosząc zyski w wysokości 70 milionów dolarów. Pełnometrażowym debiutem reżyserskim Parisota był powstały w roku 1998 obraz Miłość i Frytki (Home Fries) z Drew Barrymore i Luke Wilsonem. Parisot jest także uznanym reżyserem produkcji telewizyjnych. Stał za kamerą pilotowych odcinków seriali „Detektyw Monk” (Monk) oraz „Zawód Glina” (The Job). Wyreżyserował także niektóre odcinki seriali „Ostry Dyżur” (ER), „Przystanek Alaska” (Northern Exposure), „Kleszcz” (The Tick), „Under Suspicion”, „Arresting Behavior” czy „Get A Life”. Przed rozpoczęciem pracy reżysera telewizyjnego Parisot wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych. Pierwszy z nich, Tom Goes to the Bar zdobył uznanie krytyków i przyniósł twórcy Złotego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie. Następny obraz Parisota, The Appointments of Dennis Jennings, umocnił pozycję reżysera w Hollywood, zdobywając Nagrodę Akademii® dla najlepszego filmu krótkometrażowego 1989 roku. Pochodzący z Wilton w stanie Connecticut Parisot studiował reżyserię na Uniwersytecie w Nowym Jorku oraz w Sundance Institute. Artysta mieszka obecnie w Los Angeles. JUDD APATOW (Scenariusz) uchodzi za jednego z najbardziej twórczych scenarzystów Hollywood. Jego kariera w przemyśle filmowym trwa już od ponad 15 lat. Apatow jest laureatem nagrody Emmy za komediowy serial telewizyjny „The Ben Stiller Show”, ponadto był pięciokrotnie nominowany do tej nagrody za scenariusz do programu „The Larry Sanders Show”. Urodzony w stanie Nowy Jork Apatow od dziecka był wielkim fanem braci Marx i marzył o karierze zawodowego komika. Już w szkole średniej prowadził program radiowy, w którym gościli m. in. John Candy, Steve Allen i nieznani jeszcze Jay Leno czy Jerry Seinfeld. Będąc jeszcze w szkole, Apatow rozpoczął solowe występy komediowe. Niedługo potem zdecydował się przerwać studia i zaczął pisać skecze dla innych komików, takich jak Roseanne, Garry Shandling czy Jim Carrey. Kolejnym krokiem w karierze Apatowa było współtworzenie scenariusza oraz produkcja programu komediowego „The Ben Stiller Show”. Chociaż emisję programu przerwano po 12 odcinkach, krytyka doceniła go w kilka miesięcy później, przyznając mu nagrodę Emmy. Po tym sukcesie Apatow objął funkcję producenta wykonawczego serialu „Luzaki i Kujony” (Freaks and Geeks). Był także scenarzystą oraz producentem wykonawczym programu telewizji Fox „Studenciaki” (Undeclared). W roku 2004 Apatow wyprodukował komedię Legenda Telewizji (Anchorman: The Legend of Ron Burgundy) z Willem Ferrellem oraz film Tygrysy Murawy (Kicking and Screaming). Był także współautorem scenariusza, reżyserem i producentem komedii 40-letni Prawiczek (The 40-Year-Old-Virgin), gdzie główną rolę zagrał Steve Carrell. Apatow mieszka w Los Angeles z żoną, aktorką Leslie Mann oraz ich dwiema córkami, Maude i Iris. NICHOLAS STOLLER (Scenariusz) był scenarzystą kilku seriali telewizyjnych, takich jak: „Studenciaki” (Undeclared), „Charlie Lawrence”, czy „Strangers With Candy”. Dick i Jane: Niezły Ubaw to dla Stollera debiut w roli scenarzysty filmu fabularnego. BRIAN GRAZER (Producent) jest laureatem Nagrody Akademii®. W przemyśle filmowym pracuje już od ponad 20 lat. Trzykrotnie nominowany był do Nagrody Akademii® jako scenarzysta i producent, wreszcie w roku 2002 odebrał Oscara® dla najlepszego filmu za Piękny Umysł (A Beautiful Mind). Obraz nagrodzono w sumie trzema Oscarami® oraz czterema Złotymi Globami (w tym za najlepszy dramat). Filmy, w realizacji których uczestniczył Grazer, otrzymały w sumie 39 nominacji do Oscara® oraz 64 nominacje do Nagrody Emmy. Jego produkcje zarobiły na całym świecie ponad 11 miliardów dolarów. Doceniając jego osiągnięcia komercyjne i artystyczne, Amerykańska Gildia Producentów Filmowych w 2001 uhonorowała Grazera nagrodą im. Davida O. Selznicka za całokształt twórczości. W 1998 Grazer otrzymał swoją gwiazdę na hollywoodzkiej Alei Sław. 6 marca 2003, podczas uroczystości ShoWest, Grazer otrzymał nagrodę za całokształt osiągnięć artystycznych. Do wyprodukowanych przez Grazera filmów należą także obrazy: nominowany do Oscara® dla najlepszego filmu roku 1995 Apollo 13 oraz Plusk (Splash), którego Grazer był również współscenarzystą (scenariusz filmu uhonorowano nominacją do Oscara® w roku 1986). Kolejne przedsięwzięcia producenta to kinowa adaptacja światowego bestsellera Kod Leonarda da Vinci (The Da Vinci Code), w której wystąpi Tom Hanks, a wyreżyseruje ją laureat Oscara® Ron Howard oraz dramat The Inside Man, gdzie zagrają Denzel Washington, Clive Owen i Jodie Foster. Grazer zajmował się także produkcją filmów: Plan Lotu (Flightplan) z Jodie Foster, dobrze przyjętego przez krytykę dramatu Człowiek Ringu (Cinderella Man), Głęboko w Gardle (Inside Deep Throat), Światła Stadionów (Friday Night Lights), 8 Mila (8 Mile), Okrucieństwo Nie Do Przyjęcia (Intolerable Cruelty), Grinch: Świąt Nie Będzie (Dr. Seuss’ How The Grinch Stole Christmas), Kot (Dr. Seuss’ The Cat in The Hat), Gruby i Chudszy (The Nutty Professor), Kłamca, Kłamca (Liar, Liar), Moja Dziewczyna (My Girl), Gliniarz w Przedszkolu (Kindergarten Cop) czy Szpiedzy Tacy Jak My (Spies Like Us). Karierę Grazer rozpoczął jako producent projektów telewizyjnych. W 1985 filmem Nocna Zmiana (Night Shift) Grazer rozpoczął wieloletnią współpracę z reżyserem Ronem Howardem. Ich wspólnymi filmami były m. in. Plusk (Splash) oraz Apollo 13. W roku 1986 Grazer i Howard założyli wytwórnię Imagine Entertainment, której razem szefują. JIM CARREY (Produkcja) - biografia znajduje się w rozdziale „OBSADA”. PETER BART (Producent wykonawczy) zanim zajął się działalnością w przemyśle filmowym, przez dziesięć lat był dziennikarzem „Wall Street Journal” oraz „New York Times”. Był również konsultantem Fundacji Forda i wykładowcą amerykanistyki w Salzburgu. Współpracę z Paramount Pictures Bart rozpoczął w roku 1967. Nadzorował produkcję wielu głośnych filmów, m. in. Ojca Chrzestnego (The Godfather), Papierowego Księżyca (Paper Moon), Harolda i Maude (Harold and Maude), Prawdziwego Męstwa (True Grit), a także Dziecka Rosemary (Rosemary’s Baby). W roku 1974 Bart rozstał się z wytwórnią Paramount i założył niezależną firmę producencką, która zrealizowała przeboje Dick i Jane (Fun With Dick and Jane) w roku 1977 oraz Wyspy Na Golfstromie (Islands in the Stream). W roku 1977 Bart objął funkcję prezesa wytwórni Lorimar Films, która pod jego rządami wyprodukowała przeboje Wystarczy Być (Being There) oraz Listonosz Zawsze Dzwoni Dwa Razy (The Postman Always Rings Twice). W latach 1983-1985 Bart był wiceprezesem wytwórni Metro Goldwyn Mayer/ United Artists . Bart jest autorem kilku książek poświęconych przemysłowi filmowemu. MAX PALEVSKY (Producent wykonawczy) w roku 1961 założył firmę Scientific Data Systems, której był dyrektorem generalnym oraz prezesem zarządu. Gdy w 1969 firma połączyła się z Xerox Corporation, Palevsky objął funkcję prezesa komitetu wykonawczego. Przed stworzeniem firmy Scientific Data Systems Palevsky był wykładowcą filozofii i matematyki na Uniwersytecie Kalifornijskim oraz na Uniwersytecie w Chicago. Jest także autorem licznych publikacji z dziedziny matematyki oraz informatyki. Oprócz działalności naukowej Palevsky czynnie zajmuje się polityką. W przemyśle filmowym Palevsky pracuje już od wielu lat. Brał udział w produkcji filmów takich, jak: nagrodzony Oscarem® obraz Marjoe, State of Siege wyreżyserowany przez Costę Gavrasa, czy A Sense of Loss w reżyserii Marcela Ophulsa. Palevsky był także producentem obrazów: Wyspy na Golfstromie (Islands in the Stream) oraz Dick i Jane (Fun With Dick and Jane). JANE BARTELME (Producent wykonawczy) karierę producencką rozpoczęła w Nowym Jorku, współpracując m. in. z Francisem Fordem Coppolą, Robertem Evansem, Oliverem Stone’m, Michaelem Mannem czy Johnem Schlesingerem. Bartelme nadzorowała produkcję filmów Olivera Stone’a Talk Radio oraz Urodzony Czwartego Lipca (Born on the Fourth of July). Chcąc sprawdzić się w roli samodzielnego producenta, przeprowadziła się do Los Angeles. Bartelme brała udział w produkcji filmów: Bezsenność w Seattle (Sleepless in Seattle) Nory Ephron, Robocop 2 oraz Wyspa Piratów (Cutthroat Island). Była koproducentem Robocopa 3, Wichrów Namiętności (Legends of the Fall) Edwarda Zwicka i komediowego przeboju American Pie 2. Ostatnio pełniła funkcję producenta wykonawczego obrazów: Wszystko Się Wali (Bringing Down The House), gdzie wystąpili Steve Martin i Queen Latifah oraz Nadchodzi Polly (Along Comes Polly) z Benem Stillerem i Jennifer Aniston. Bartelme zajmuje się także produkcją filmów telewizyjnych, wśród których znalazły się: pilotażowy odcinek serialu „Detektyw Monk” (Monk) czy entuzjastycznie przyjęty przez krytykę obraz „Gdzieś w Luizjanie” (Ruby’s Bucket of Blood) z Angelą Bassett. JERZY ZIELIŃSKI, ASC (Zdjęcia) jest absolwentem łódzkiej Szkoły Filmowej. Z reżyserem Deanem Parisotem miał już możliwość współpracować przy realizacji filmów: Kosmiczna Załoga (Galaxy Quest) oraz Miłość i Frytki (Home Fries), jak również seriali „Detektyw Monk” (Monk) i „Zawód Glina” (The Job). Zieliński pracował także z Agnieszką Holland, Patem O’Connorem oraz Wojciechem Marczewskim (ich wspólny film Dreszcze pokazywano na Festiwalu Filmowym w Nowym Jorku). Zieliński jest także autorem zdjęć do filmów: Zabawy z Piłką (Dodgeball), Sponge Bob Kanciastoporty (The Sponge Bob Square Pants Movie), Paparazzi (Who Is Cletis Tout?), Balonowy Chłopak (Bubble Boy), Zagadka Powdera (Powder), Trzeci Cud (The Third Miracle), Plac Waszyngtona (Washington Square), Dzieci Swinga (Swing Kids) oraz Raj (Paradise). BARRY ROBISON (Scenografia) na początku kariery przygotowywał scenografię do produkcji telewizyjnych oraz sztuk teatralnych, by w końcu poświęcić się filmowi. Do jego niedawnych dokonań należy scenografia do obrazów: Polowanie na Druhny (The Wedding Crashers), Hidalgo – Ocean Ognia (Hidalgo), a także Debiutant (The Rookie), w którym wystąpił Dennis Quaid. Robison współpracował już z reżyserem Deanem Parisotem przy kręceniu filmu Miłość i Frytki (Home Fries). Robison jest także autorem scenografii do produkcji: Balonowy Chłopak (Bubble Boy), Dosięgnąć Kosmosu (October Sky), Moja Rodzina (My Family), Candyman II czy Niebezpieczne Wizje (Sensation). DON ZIMMERMAN, A.C.E. (Montaż) karierę w przemyśle filmowym rozpoczynał jako montażysta dźwięku. Był także asystentem montażysty filmów: The Landlord, Harold i Maude (Harold and Maude), Szampon (Shampoo) oraz Bound For Glory. Pierwszym samodzielnym dokonaniem Zimmermana był montaż filmu Hala Ashby’ego Powrót Do Domu (Coming Home), za który montażysta otrzymał nominację do Oscara®. Najnowszym filmem, przy którego realizacji pracował Zimmerman, jest obraz Lot Feniksa (The Flight of the Phoenix). Zimmerman był ponadto montażystą obrazów: Kosmiczna Załoga (Galaxy Quest) w reżyserii Deana Parisota, Kot (Cat In The Hat), Spacer w Chmurach (A Walk in the Clouds), Niebiosa Mogą Zaczekać (Heaven Can Wait), Rocky III, Rocky IV, Kobra (Cobra), Śmiercionośna Ślicznotka (Fatal Beauty) czy Książę Przypływów (Prince of Tides). Dziełem Zimmermana jest także montaż filmów Toma Shadyaca: Znamię (Dragonfly), Patch Adams, Gruby i Chudszy (The Nutty Professor), Kłamca, Kłamca (Liar Liar) i Ace Ventura: Psi Detektyw (Ace Ventura: Pet Detective). JULIE WEISS (Kostiumy) była wielokrotnie nagradzana za swą pracę dla teatru, kina i telewizji. Kostiumy do filmu Julie Taymor Frida, w którym główną rolę zagrała Salma Hayek, przyniosły Weiss nominację do Nagrody Akademii®. Swą pierwszą nominację do Oscara® Julie Weiss zdobyła za kostiumy do filmu Terry’ego Gilliama Dwanaście Małp (Twelve Monkeys). Za pracę przy uhonorowanym Nagrodą Akademii® filmie American Beauty Weiss otrzymała nagrodę Gildii Kostiumografów. Julie Weiss jest autorką kostiumów do produkcji: Zaginione (The Missing), Ring (The Ring), Auto Focus, The Gift, Kraina Wiecznego Szczęścia (Hearts in Atlantis), Prosty Plan (A Simple Plan), Fear and Loathing in Las Vegas, Pokój Marvina (Marvin’s Room), Miesiąc Miodowy w Vegas (Honeymoon in Vegas), Stalowe Magnolie (Steel Magnolias), F/X, Nowicjusz (The Freshman) oraz Testament. Niedawno zaprojektowała kostiumy do obrazu Truth, Justice and the American Way. Weiss dwukrotnie zdobyła nagrodę Emmy: za kostiumy do serialu telewizyjnego „A Woman of Independent Means” oraz do filmu „Lalkarka” (The Dollmaker). Projekty kostiumów do inscenizacji sztuki „The Elephant Man” na Broadway’u przyniosły Weiss nominację do nagrody Tony. THEODORE SHAPIRO (Muzyka) – jego wszechstronność i talent możemy podziwiać słuchając ścieżki dźwiękowej do wielu filmów fabularnych. Niedawno skomponował muzykę do obrazów: Zabawy z Piłką (Dodgeball), Dziś 13, Jutro 30 (13 Going on 30), Nadchodzi Polly (Along Came Polly), Starsky i Hutch (Starsky and Hutch) z Benem Stillerem i Owenem Wilsonem oraz do komedii: Szkoła Stewardes (View From The Top) i To Nie Jest Kolejna Komedia Dla Kretynów (Not Another Teen Movie). Wśród dokonań Shapiro znalazła się ponadto muzyka do filmów Davida Mameta Skok (Heist) oraz Hollywood Atakuje (State and Main). Shapiro jest również autorem muzyki do nominowanego do Oscara® filmu dokumentalnego On The Ropes. Shapiro zajmuje się także komponowaniem muzyki poważnej.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.